Υπάρχουν φορές που ακούγεται ένα τραγούδι κάπου στο βάθος. Ένα τραγούδι που μπορεί να έχεις ξανακούσει, μπορεί και όχι. Ένα τραγούδι που κάτι βαθύ αγγίζει μέσα σου, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, κι ενώ θες τόσο πολύ να το ακούσεις, να το δυναμώσεις μάλιστα, να σιγήσουν όλα τ' άλλα, είναι οι φωνές των ανθρώπων ολόγυρα που καλύπτουν εκείνο, και το νιώθεις αυτό σαν μια προσβολή, σαν προσβολή προς το τραγούδι, προς την ομορφιά, προς την ομορφιά πάνω απ' όλα, και θες να φωνάξεις "Σταματήστε, άνθρωποι ν' ακούσουμε το τραγούδι!" αλλά οι κανόνες υποτιθέμενης ευγενείας φυσικά σου απαγορεύουν κάτι τέτοιο, κι ό,τι καταφέρεις ν' αφουγκραστείς, κι ό,τι απομείνει. Αυτό μου συνέβη απόψε με το τραγούδι αυτό, από τα πιο ωραία που άκουσα τον τελευταίο καιρό. Κι ήδη νιώθω πως έρχεται απ' αλλού, από μακριά...
"Ρώτα" του Δημήτρη Μητσοτάκη από τον δίσκο "Ο Μπερντές"
τραγουδάει η Μάρθα Φριντζήλα