Οι βαθμίδες της κρίσης - του Ευγένιου Αρανίτση

Ο περιορισμός των συζητήσεων στην αυστηρά οικονομική όψη αυτού του ακήρυχτου πολέμου, του οποίου έχουμε την οδυνηρή εμπειρία, εμποδίζει τους περισσότερους από μας να διακρίνουμε την αληθινή φυσιογνωμία της λεγόμενης κρίσης - στην πραγματικότητα, πρόκειται για τρεις διαφορετικές μορφές κατάστασης συναγερμού, η μία μέσα στην άλλη τρόπον τινά, σαν ρώσικες κούκλες. 

Ασφαλώς, στο επίπεδο του άμεσα αισθητού κυριαρχεί η εξαθλίωση και η ραγδαία συρρίκνωση των εισοδημάτων· κυριαρχούν οι πτωχεύσεις των επιχειρήσεων, οι απολύσεις και οι εικόνες των αστέγων κι εκείνων που ψάχνουν για τρόφιμα στα σκουπίδια - όμως αυτό δεν σημαίνει ότι, στο βάθος, δεν εκδηλώνεται, πολλαπλώς, μια κρίση απείρως πιο ουσιαστική, που σχετίζεται με την κατάρρευση του σεβασμού και των ιδανικών, των προτύπων και των αξιών, της λογικής και των δυνατοτήτων να είναι κανείς κύριος της μοίρας του. Αυτή η δεύτερη κρίση είναι ηθική και πνευματική, η δε αντιμετώπισή της μοιάζει ακόμη πιο δύσκολη απ' ό,τι ο χειρισμός του οικονομικού ναυαγίου, εφ' όσον, απλούστατα, δεν έχει γίνει καν η διάγνωσή της. 

Αναπόφευκτα, η ηθική κρίση εξερράγη σε όλο της το μεγαλείο μετά τη διάλυση των ψευδαισθήσεων που είχαν καλλιεργηθεί την εποχή της φούσκας, όταν οι αρπαχτές και το λαϊφστάιλ έσπαγαν τα ταμεία: η οικονομική κρίση προκάλεσε την όντως εντυπωσιακή αποκάλυψη της κενότητας του μοντέλου που είχε υιοθετηθεί, όχι τόσο του οικονομικού μοντέλου όσο του ψυχολογικού, εκείνου που απαιτούσε να παραιτηθεί κανείς το ταχύτερο από κάθε ενδοιασμό και απ' οτιδήποτε ιερό ή όσιο, ώστε να επιπλεύσει σε μια επιφάνεια που τη σάρωναν οι προβολείς της ευημερίας και της Γιουροβίζιον, του ενισχυμένου μικροαστικού κιτς και της τηλεακροαματικότητας, του ψευτοχολιγουντιανού σκηνικού και του βλαχομπαρόκ των αμέτρητων events, τέλος όλου εκείνου του πολιτικού τριτοκοσμικού σουρεαλισμού των σκανδάλων και της διαφθοράς. 

Και υπάρχει μια τρίτη κρίση, εκείνη της ταυτότητας, για την οποία επίσης δεν γίνεται λόγος ποτέ. Υπό το λάβαρο της θεραπείας του οικονομικού προβλήματος, η ταυτότητα ξεπουλιέται κι αυτή όσο όσο. Με την εκτάκτως και διά της βίας επιβεβλημένη υπακοή σε συμπεριφορές ολότελα αταίριαστες σ' έναν μεσογειακό λαό κατά το ήμισυ «δυτικό», κατά το ήμισυ «ανατολίτη» -και άρα, δήθεν, καθυστερημένο-, η σύγχυση ως προς το ποιοι είμαστε, προς τα πού πηγαίνουμε και γιατί, έχει προσλάβει διαστάσεις κυριολεκτικά κωμικοτραγικές, αρχής γενομένης από τα ρίγη συγκίνησης για τα 17.000.000 τουριστών που η ελληνική ύπαιθρος, έχοντας ανοίξει και πάλι τα πόδια της, περιμένει ν' αφήσουν την ελεημοσύνη και τα σκουπίδια τους. 

                                                                                του Ευγένιου Αρανίτση (από εδώ)

Μόνο μυρίζοντας γιασεμί

Μπορείτε να δείτε εδώ το ντοκυμανταίρ του Γιάννη Οικονομίδη. 
Με αφορμή αυτό.

"Πρόκειται για μια ημίωρη ταινία γυρισμένη το 1994 στα γερμανικά κρατητήρια της Αθήνας στην πλατεία Κοραή, όπου μέσα από τις λεπτομέρειες του ερειπωμένου πια χώρου ανιχνεύονται η ιστορία αλλά και τα τραυματικά βιώματά του. Με το κείμενο του Μιχάλη Γκανά σε αφήγηση Γεράσιμου Σκιαδαρέση, το φιλμ εστιάζει στις ιστορίες των θυμάτων των Γερμανών, στοχεύοντας λιγότερο να τις καταγράψει με ιστορική λεπτομέρεια και περισσότερο ν’ αποδώσει το ανθρώπινο δράμα της κράτησης και της εξαθλίωσης" 

                                                                                                                                     (οι πληροφορίες από εδώ) 

Αύξηση της σεξουαλικής βίας, μείωση των σεξουαλικών επαφών

Αύξηση της σεξουαλικής βίας με θύματα γυναίκες και μείωση των σεξουαλικών επαφών, στα χρόνια του μνημονίου.

«Δεν έχω χρήματα, «δεν μπορώ», αλλά… μπορώ να δέρνω» τιτλοφορείται η νέα δειγματοληπτική έρευνα που διενεργήθηκε από την Εταιρεία Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας (ΕΜΑΣ) και το Ανδρολογικό Ινστιτούτο.

Το μνημόνιο, η βία και η συνωμοσία της σιωπής ήταν το εκρηκτικό κοκτέιλ της έρευνας που καλείται, μετά την ολοκλήρωσή της, να απαντήσει στο ερώτημα: Γιατί ο οικονομικά «ευνουχισμένος» άνδρας, ξεσπά στη σύντροφό του;

Τρεις στις δέκα Ελληνίδες έχουν ζήσει τον εφιάλτη του ξυλοδαρμού από τον σύντροφό τους, έστω και μία φορά στη ζωή τους. Ένας εφιάλτης που, για αρκετές γυναίκες, έχει μετατραπεί σε καθημερινή κόλαση τον τελευταίο χρόνο. Αρνητικοί πρωταγωνιστές -συνήθως- άνεργοι άνδρες λίγο μετά την ηλικία των 40, άνδρες με έντονο εργασιακό στρες, με πιεστικές οικονομικές υποχρεώσεις, αλλά και με «κουρεμένη» σεξουαλική δραστηριότητα, καθ' ομολογίαν των συντρόφων τους που απάντησαν στην τηλεφωνική έρευνα.

Η πρωτόγνωρη αυτή καταγραφή περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικής και σωματικής κακοποίησης - άμεσα συνδεδεμένη με τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες στην Ελλάδα - προέκυψε μέσα από ανώνυμη, δειγματοληπτική έρευνα που διενεργήθηκε από την Εταιρεία Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας και το Ανδρολογικό Ινστιτούτο.

Η έρευνα, με θέμα «Η Ελλάδα της κρίσης και το Μνημόνιο», παρουσιάστηκε πριν λίγες μέρες στο διεθνές επιστημονικό συνέδριο Σεξουαλικής Υγείας PASSM στο Ντουμπάι, και καταδεικνύει ότι τα κρούσματα βίας, με θύματα κυρίως γυναίκες, είναι αυξημένα κατά 47% τον τελευταίο χρόνο. 'Ολα αυτά προέκυψαν μετά από 1000 τηλεφωνικές συνεντεύξεις, σε 600 άνδρες και 400 γυναίκες.

«Η ύπαρξη κρουσμάτων βιασμών στην οικογένεια και ξυλοδαρμών δεν υπήρχε ως δείγμα στις 10 παλαιότερες ερευνές μας, κατά την περίοδο του μνημονίου. 'Ανδρες και γυναίκες τηλεφωνούσαν για «περίεργα» σεξουαλικά προβλήματα και «ύποπτες» ατυχίες στην ερωτική ζωή» αναφέρουν οι επιστήμονες.

Τι έδειξε η έρευνα

• Τα κρούσματα βίας (σωματικής, σεξουαλικής, λεκτικής) έχουν αυξηθεί κατά 47% τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας, με μια στις τρεις γυναίκες να έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού.

• Όσον αφορά στη μορφή βίας που εκδηλώνουν οι άνδρες, είναι: λεκτική (72%), οικονομικός εκβιασμός (59%), σεξουαλική ταπείνωση (55%), ξυλοδαρμοί (23%), βιασμοί (18%), πρόκληση τραυμάτων (8%).

• Σχετικά με την οικονομικό «προφίλ»των ανδρών που εκδήλωσαν βία έναντι των συντρόφων τους, το 44% ήταν άνεργοι, το 39% σε κακή οικονομική κατάσταση και μόνο το 17% ήταν εύρωστοι οικονομικά.

• Παράλληλα με την αύξηση της σεξουαλικής και σωματικής βίας, τον τελευταίο χρόνο της ύφεσης και του μνημονίου μειώθηκε δραματικά η συχνότητα των σεξουαλικών επαφών, κατά 34%.

• Το μνημόνιο έχει επηρεάσει τη σεξουαλική ζωή των ανδρών: πάρα πολύ (39%), αρκετά (30%), καθόλου (31%).

• Τα συνηθέστερα συναισθήματα που αναφέρουν οι άνδρες: ανασφάλεια (61%), θυμός (50%), απογοήτευση (35%), φόβος (19%), αντίδραση (18%), θλίψη (8%) και ελπίδα (7%).

Η έρευνα της ΕΜΑΣ και του Ανδρολογικού Ινστιτούτου, καταλήγει στη διαπίστωση ότι «…η σεξουαλική βία, ενδοοικογενειακά, είναι δείκτης κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής αποσάθρωσης».

Αποδεικνύει, δε, πως τα όρια και οι αντοχές ομαλής συμβίωσης και πολιτισμένου διαλόγου έχουν ξεφύγει, επικροτείται κρυφά και φανερά η βία απέναντι στον αδύνατο, με φανερό και επικίνδυνο τρόπο.

Η οικονομική κρίση, ξυπνά πρωτόγονες αντιδράσεις

Όπως σχολιάζει ο πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης, «…διαπιστώνουμε ότι η σεξουαλική βία, σε συνδυασμό με τη σεξουαλική ανικανότητα, βρίσκεται σε κατακόρυφη αύξηση. Η οικονομική κρίση γίνεται αυτόματα κοινωνική και πολιτιστική, κτυπώντας κυρίως το ανδρικό φύλο που έχει ταυτίσει τη ρώμη, το χρήμα και το σεξ σαν απόλυτες δυνάμεις της αρρενωπότητας. Τα παραδείγματα που αξιολογήσαμε ως «ηχηρά και ανησυχητικά» επιβεβαιώνουν τον φόβο ότι στη χώρα μας έχουν ξυπνήσει πρωτόγονα ένστικτα ταπείνωσης, μέσα από σεξουαλικά υπονοούμενα, αλλά και ναζιστικές συμπεριφορές εξόντωσης».

Η σωματική βία λειτουργεί ως υποκατάστατο της χαμένης σεξουαλικής ικανότητας των ανδρών στη χώρα μας, λένε οι ειδικοί καθώς εξηγούν οτι σήμερα ο άνδρας είναι οικονομικά «ευνουχισμένος» και βίαιος.

«…Θα μπορούσαμε να περιγράψουμε την ψυχολογία του σημερινού «υφεσιακού» άνδρα ως εξής λέει ο κ. Κωσταντινίδης:

«…ίσως να μην «μπορώ»... αλλά μπορώ να δέρνω, να υποτάσσω, όχι ερωτικά αλλά σωματικά, και αυτό το ισοζύγιο με ισορροπεί. Με την κυβέρνηση δε μπορώ να τα βάλω, ούτε με τον στρατό, με την αδύναμη σύζυγο- σύντροφο μου, όμως, θα δείξω ποιος έχει το πάνω χέρι…»

Η Φωτεινή Ασημακοπούλου καθηγήτρια ιστορίας σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της έρευνας τονίζει οτι σε μια κοινωνία σε κρίση, ο σεβασμός στο πρόσωπο χάνεται και στη θέση του μπαίνουν οι έμφυλες κατηγοριοποιήσεις που αμφισβητούν και ισοπεδώνουν την ιδιαίτερη υπόσταση του κάθε ανθρώπου. Η κατηγοριοποίηση οδηγεί αναπόφευκτα στην ιεράρχηση και τη βαρβαρότητα που καταλήγει σε ολοκαύτωμα, όπως έδειξε η ιστορία…

"Τα κλασικά εγχειρίδια της ψυχιατρικής μας προτρέπουν να αναζητήσουμε πίσω από έναν βιαστή κάποιον ανίκανο άνδρα ή ένα βιασμένο παιδί. Στα ίδια εγχειρίδια θα μπορούσαμε σήμερα να προσθέσουμε ότι… μια κοινωνία που παίρνει από τους άνδρες τη φωνή, τον ανδρισμό και την πανοπλία του προστάτη της οικογένειας, τελικά, τους αφήνει ταπεινωμένους, δειλούς, γονυπετείς, χωρίς φωνή, χωρίς φαλλό, ευνουχισμένους…Είναι ζήτημα χρόνου πότε θα γίνουν και βίαιοι…» καταλήγει ο κ. Κωνσταντινίδης.

Πηγή: AΠE-MΠΕ (από εδώ)

Ο Κώστας Καρυωτάκης και η παράνομος απεργία

"Η υπαλληλική τάξις φρονεί ακόμη ότι το δικαίωμα της απεργίας δεν είναι αναγκαστική συνέπεια του δικαιώματος του συνεταιρίζεσθαι, καθ’ όσον η διεθνής και η ημετέρα υπαλληλική κίνησις έχει να μας παρουσιάση απειρίαν κατά μέρος δημοσιοϋπαλληλικών απεργιών, καίτοι οι απεργήσαντες υπάλληλοι εις ουδεμίαν υπαλληλικήν οργάνωσιν ανήκον, ουδ’ ίχνος υπαλληλικής οργανώσεως κατά την έκρηξιν της απεργίας υφίστατο. Η απεργία είναι καθ’ ημάς, εν γεγονός, εν είδος φυσικού φαινομένου, το οποίον λαμβάνει χώραν και εκρήγνυται όπως ο κεραυνός ή η καταιγίς. Είναι μία συσσώρευσις και συμπύκνωσις δυσαρεσκειών και απογοητεύσεων του μισθωτού, ο οποίος εις μίαν δεδομένην στιγμήν αγανακτήσεως και παραφοράς δεν έχει ανάγκην να έχη υπαλληλικήν οργάνωσιν όπως απεργήση˙ συνεννοείται σχεδόν αυτομάτως μετά των άλλων καταδυναστευομένων μισθωτών και η έκρηξις επέρχεται αυτομάτως. Επομένως, καθ’ ημάς, το ζήτημα της απεργίας δεν τίθεται, εάν ο υπάλληλος έχη δικαίωμα ή μη απεργίας από απόψεως δημοσίου δικαίου ή της κειμένης σωματειακής νομοθεσίας. Η απεργία είναι εν γεγονός το οποίον δεν εξετάζεται από απόψεως νομιμότητος, όπως δεν εξετάζει κανείς εάν βρέχη ή δεν βρέχη κατά Σύνταγμα ή κατά Νόμον, πεινά κανείς νομίμως ή δεν πεινά, έχομεν κυκλώνα ή θαλασσοταραχήν ή εκρήγνυται κεραυνός σύμφωνα με το Σύνταγμα ή με τους κειμένους νόμους και το υπαλληλο-σωματειακόν ισχύον δίκαιον. Περιττόν λοιπόν ευρίσκομεν τον κόπον του κ. αρχηγού των προοδευτικών Φιλελευθέρων να ζητή παραδείγματα εκ της Σοβιετικής Ρωσίας, διότι αν δεν βρέχη εις την Μόσχαν, βρέχει εις το Λονδίνον".

25-1-1928

Κώστας Καρυωτάκης

Γ.Γ. της ΕΔΥΑ (Ένωσης Δημοσίων Υπαλλήλων Αθηνών) 

Βρήκαμε το κείμενο εδώ. Αξίζει επίσης να διαβαστεί το θαρραλέο κείμενο (αυτο-)κριτικής του Στρατή Μπουρνάζου σε σχέση με την αποτυχία της ματαιωθείσας απεργίας των εκπαιδευτικών -και όχι μόνο- εδώ.

Ευρώπη: ένα μπλοκαρισμένο πολιτικό σύστημα - του Ετιέν Μπαλιμπάρ

Η επανίδρυση της Ευρώπης μπορεί να ξεκινήσει μόνο "από τα κάτω"

Γι’ άλλη μια φορά, γενικός συναγερμός! Το παλιόγαλλο-γερμανικό «ζευγάρι» –κινητήρια δύναμη ή τροχοπέδη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ανάλογα με την άποψη που έχει κανείς– βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης. Πρέπει άραγε να μιλήσουμε ωμά στους γερμανούς γείτονές μας, που εκ της θέσεώς τους είναι έτοιμοι να μετατραπούν σε αφεντικά μας, ή μήπως καλύτερα ν’ αρχίσουμε βάζοντας τάξη στα του οίκου μας, να κάνουμε συμβιβασμούς, μπας κι αποφύγουμε τα χειρότερα; Είναι προτιμότερο, νομίζω, να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στην Ευρώπη ως σύνολο, μιας και οι συνισταμένες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος θα καταρρεύσουν ή θα διασωθούν όλες μαζί ταυτόχρονα. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ωστόσο, έχει ήδη σκαλώσει στο ζήτημα του προϋπολογισμού. Και, επιπλέον, έχει απαξιωθεί στις συνειδήσεις. Αυτό δεν αίρει βέβαια την ύπαρξη ενός ενιαίου πολιτικού συστήματος, που δεν είναι ούτε εθνικό ούτε ακριβώς ομοσπονδιακό και συγκεντρώνει σωρευτικά τις αρνητικές επιπτώσεις των δύο επιπέδων, ελέγχοντας και αποφασίζοντας εφεξής για τα πάντα. Το διαπιστώσαμε παρακολουθώντας τις πρόσφατες εξελίξεις στην Ιταλίακαι τη Γαλλία.

 

Λόγω μιας μη αναστρέψιμης, απ’ ό,τι φαίνεται, ακυβερνησίας, η Ιταλία πληρώνει τον λογαριασμό των χρόνων του μπερλουσκονισμού και της «άνωθεν επανάστασης», η οποία, κατ’ εντολήν των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης, έφερε στην κυβέρνηση μια ομάδα τεχνοκρατών στενά συνδεδεμένων με το διεθνές τραπεζικό σύστημα.Η χώρα προσπαθείνα ξεφύγει γλιστρώντας σταδιακά από τον κοινοβουλευτισμό προς τον προεδρισμό, αλλά η απόπειρα στερείται παντελώς λαϊκής βάσης και η επιτυχία της δεν είναι διόλου εγγυημένη. Η Γαλλία, προφυλαγμένη καθώς λέγεται από την κυβερνητική αστάθεια χάρη στους θεσμούς της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, πλήττεται με τον αντίστροφο τρόπο. 

Ο πρόεδρος Ολάντ, που εκλέχτηκε με την υπόσχεση να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη κοινωνική ανασφάλεια, μην μπορώντας ή μη θέλοντας να έρθει αντιμέτωπος με τον χρηματιστικό καπιταλισμό που κηδεμονεύει όλες του τις πρωτοβουλίες, έχει περιέλθει σε κατάσταση πλήρους αδυναμίας. Και, καθώς η προσπάθειά του να παίξει έναν ρόλο, συνασπίζοντας τον «Νότο» ή παρασύροντας τους γερμανούς γείτονες στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας στην Αφρική ξεθύμανε στο πέρασμα του χρόνου, παλινδρομεί μεταξύ αντιδημοτικότητας και του φόβου μιας επικείμενης «τιμωρίας» των αγορών, κινδυνεύοντας να συνδυάσει και τα δύο. Ακυβερνησία από τη μια πλευρά, ακινησία από την άλλη: ιδού τι ονομάζεται κρίση του συστήματος.

Βεβαίως, αυτή η κρίση έχει κάθε φορά εθνικές ρίζες, προκύπτει όμως επίσης και από τις συνθήκες στην Ευρώπη. Κι έχει συνέπειες για όλη την Ευρώπη, που αναπόφευκτα θα επιδεινώσουν την κρίση, αν δεν βρεθεί κάποια συνολική λύση. Σήμερα, δεν έχουν προσβληθεί μόνον οι «περιφερειακές χώρες», αλλά δύο ιδρυτικά κράτη-μέλη της Ένωσης, τα πιο ισχυρά μετά τη Γερμανία. Δεδομένου ότι η εγκαθίδρυση ομοσπονδιακών θεσμών απέτυχε, αφού κανένα κράτος δεν τους επιθυμούσε, η χάραξη της πολιτικής αποφασίζεται πάντα με βάση τους συσχετισμούς ισχύος μεταξύ των χωρών. Η παραλυσία, αν όχι η διάσπαση, είναι αναπόφευκτη. Και οι λαοί που γυρίζουν πλέον την πλάτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποτελέσουν τα πρώτα θύματα.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τις αιτίες αυτής της κατάστασης, αν θέλουμε να σχεδιάσουμε λύσεις. Θα ήθελα να υπογραμμίσω δύο, που έχουν ζωτική σημασία. Για την πρώτη αρκεί μία λέξη: ανισότητες, καλπάζουσες ανισότητες. Πρόκειται για κοινωνικές ανισότητες, οι οποίες δεν αφήνουν ανέγγιχτη καμία χώρα (ούτε καν τη Γερμανία), αλλά κατανέμονται άνισα μεταξύ των γεωγραφικών περιοχών και των κρατών. Πρόκειται επομένως, κατά κάποιον τρόπο, για μια ανισότητα μέσα στην ανισότητα, την οποία η κρίση επιδείνωσε δραματικά, επιβάλλοντας σε ορισμένες μεσογειακές χώρες μια βιαιότητα που δεν απέχει πολύ από τη βία του πολέμου. Η διάλυση της κοινωνίας αντιφάσκει ωστόσο με τους διακηρυγμένους στόχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το πιθανότερο είναι ότι τα αντιπροσωπευτικά συστήματα διακυβέρνησης δεν θα μπορέσουν να αντέξουν για πολύ την κατάσταση της κοινωνικής διάλυσης. Και είναι γελοίο να πιστεύουμε ότι μπορούμε να επανιδρύσουμε την κοινοτική πολιτική, χωρίς να πάρουμε μέτρα δημόσιας σωτηρίας.

Αυτό μας οδηγεί στη δεύτερη αιτία: την επιστροφή των εθνικισμών, από τους οποίους δεν ξεφεύγουν σήμερα ούτε οι «κυρίαρχοι» ούτε οι «κυριαρχούμενοι». Πιθανότατα, το «ευρωπαϊκό σχέδιο» είχε υποτιμήσειτη δύναμη του εθνικισμού, όχι μόνο γιατί δεν έλαβε υπόψη του τις πολιτισμικές παραμέτρους ή τα ίχνη των μεγάλων τραγωδιών του 20ού αιώνα, αλλά και επειδή η ασφάλεια και η κοινωνική αλληλεγγύη οικοδομήθηκαν εξ ολοκλήρου πάνω στην εθνική συνοχή. Παραμένει ωστόσο βέβαιο ότι η εκτροπή της Ευρώπης προς μια νομισματική ένωση, που βρίσκεται στην υπηρεσία μιας οικονομικής τάξης αμιγώς ανταγωνιστικής, εξαπέλυσε στο εσωτερικό της τον πόλεμο όλων εναντίον όλων. Μέσα σ’ αυτό τον πόλεμο, οι πιο ισχυροί συντρίβουν τους πιο αδύναμους, προτού εκτεθούν και οι ίδιοι στις επιπτώσεις μιας παγκοσμιοποίησης της οποίας υπήρξαν τα πιόνια. 

Ενάντια σε τέτοιου είδους εξελίξεις δεν υπάρχει απλή λύση, καθώς είναι απαραίτητη η σύμπραξη απόψεων, εχθρικών μεταξύ τους σήμερα, όπως και η ανατροπή κατευθύνσεων που θεωρούνται ταμπού. Αυτός όμως είναι ένας επιπλέον λόγος για να θέσουμε τώρα το ζήτημα της επανίδρυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με στόχο την ανοικοδόμηση μιας άλλης Ευρώπης. Αυτό –και ο Ούλριχ Μπεκ ορθώς το υπογραμμίζει στο τελευταίο του βιβλίο– μπορεί να προέλθει μόνο «από τα κάτω» ή από την ανεμπόδιστη ανάπτυξη της πρωτοβουλίας των πολιτών, που εκτείνεται σε ένα μεγάλο εύρος: από τη δημόσια συζήτηση μέχρι τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση που προκαλούν οι επιπτώσεις της κρίσης. Υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι δεν θα παρεκτραπεί η ίδια σε έναν εθνικισμό που θυματοποιεί, ότι θα αποδειχτεί ικανή να προτείνει εναλλακτικές λύσεις, οι οποίες θα έχουν νόημα για την πλειοψηφία των πολιτών της ευρωπαϊκής ηπείρου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα χρειαστεί, επίσης, να αναδειχτεί μια ιστορική ηγεσία και μια πολιτική πρόταση που να μπορεί να εισακουστεί από όλους, τον καθένα στο ιδίωμά του. Κάποιοι μίλησαν για ένα ευρωπαϊκό New Deal. Δεν θα το περιμένουμε, βέβαια, από την κυρία Μέρκελ…

Θα κάνω ωστόσο την υπόθεση ότι μια τέτοια πρόταση πρέπει να προέλθει από τη Γερμανία, όχι επειδή αποτελεί «το κέντρο», αλλά επειδή είναι πρωταρχικό καθήκον να πειστεί η μάζα των γερμανών πολιτών να ανταλλάξουν τα (σχετικά) οφέλη που αντλούν από την κρίση και τα (προσωρινά) πλεονεκτήματα της οικονομικής υπεροχής τους με το συλλογικό συμφέρον όλων, μακροπρόθεσμα. Για να γίνει αυτό, απαιτείται να συντρέξουν πολλές προϋποθέσεις, καθεμιά από τις οποίες είναι δύσκολη, ενώ η εκπλήρωση όλων μοιάζει απίθανη. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, όμως, θέλησα να τονίσω εδώ την αναγκαιότητά τους. 

                                                                                      του Ετιέν Μπαλιμπάρ (από εδώ)
                                                                                         μετάφραση: Χρυσάνθη Αυλάμη

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη «Liberation», στις 2.5.2013

Για τον Λευτέρη Βογιατζή

Νομίζουμε συχνά ότι έχουμε μπροστά μας όλο το χρόνο του κόσμου και έτσι αναβάλλουμε πολλά πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε, πολλές πιθανές συναντήσεις. Έτσι κι εγώ θεωρούσα ότι ο Βογιατζής θα συνεχίζει να ανεβάζει παραστάσεις τα επόμενα είκοσι χρόνια κι ότι θα έχω στο μέλλον την ευκαιρία να δω και να απολαύσω πολλές από τις δουλειές του. Αυτό το μέλλον λοιπόν δεν πρόκειται να υπάρξει. Κι η μόνη παράσταση του Λευτέρη Βογιατζή που θα έχω δει ποτέ θα παραμείνει Η ήμερη.

Εδώ μπορείτε να δείτε μια εκπομπή του Παρασκηνίου (σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα) αφιερωμένη στον Λευτέρη Βογιατζή, κι εδώ να διαβάσετε μια επιλογή αποσπασμάτων από διάφορες συνεντεύξεις του.  

Λευτέρης Βογιατζής

Λευτέρης Βογιατζής ( 1945 - 2013 )

Νομοθετώντας τη φρίκη - του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Πέρσι το Γενάρη, απαντώντας σε ερώτηση του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή, ο αλήστου μνήμης Λουκάς Παπαδήμος προειδοποιούσε ότι «η κυβέρνηση δεν μπορεί να μην εξετάσει το ρόλο του μισθολογικού κόστους». Θυμάστε το ακαταμάχητο σκεπτικό: «Οι άνεργοι δεν έχουν κατώτατο μισθό, ούτε 13ο και 14ο μισθό, και πρέπει να νοιαστούμε και γι΄αυτό». Εξάλλου, όπως το έθετε ο ίδιος, «είναι προτιμότερο να υπάρχουν ανοιχτές επιχειρήσεις με λίγο χαμηλότερες αποδοχές, αντί κλειστές επιχειρήσεις και περισσότεροι άνεργοι». Σε κάθε περίπτωση, δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας: από την επανεξέταση των στρεβλώσεων (sic) θα εξαιρούνταν οι χαμηλόμισθοι, σε μια εποχή που ο ελάχιστος μισθός, τουλάχιστον στα χαρτιά, βρισκόταν στα 876,62 (βλ. εδώ).

Δεκαπέντε μήνες μετά ο κ. Παπαδήμος είναι παρελθόν. Είναι απών, όμως δεν έφυγε ποτέ. Ενώ λοιπόν οι περιττοί μισθοί καταργήθηκαν, ενώ ο ελάχιστος ελαχιστοποιήθηκε περαιτέρω, κι ενώ η ανεργία αντί να πέσει εκτινάχτηκε, η διαδικασία ψήφισης του πολυνομοσχεδίου έδειξε για μια ακόμα φορά με πόση ευχέρεια μπορεί η φρίκη να επιβάλλεται ως ευαισθησία. Με μια αιφνιδιαστική τροπολογία, κερασάκι στην τούρτα της διαδικασίας-εξπρές με την οποία ο «ναός της Δημοκρατίας» ξαναέγινε υποχείριο της πλειοψηφίας, ο κατώτατος μισθός καταργήθηκε. 170 βουλευτές υπερψήφισαν, ως μέσο αντιμετώπισης της ανεργίας, την λειτουργία προγραμμάτων στην Τοπική Αυτοδικοίκηση με μισθούς 490 ευρώ, φροντίζοντας μάλιστα οι μηνιαίες απολαβές για εργαζόμενους κάτω των 25 ετών να μην ξεπερνούν τα 427 ευρώ. Μικρή λεπτομέρεια: Στους κοινωνικά ευαίσθητους εκατόν εβδομήντα, καταμετρήθηκαν υπερηφάνως και αυτοί της Δημοκρατικής Αριστεράς. Κι ας ήταν οι ίδιοι που, μόλις πριν από λίγους μήνες, είχαν αρνηθεί να ψηφίσουν τα εργασιακά του τρίτου Μνημονίου...

Χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να αποτιμήσει κανείς με νηφαλιότητα αυτό που συνέβη το βράδυ της Κυριακής -και δεν αναφερόμαστε καν στη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, τη διατήρηση του χαρατσιού, την απελευθέρωση επαγγελμάτων ή την επίσπευση των απολύσεων στο Δημόσιο, με την οποία επιστρέφουν οι φρονηματικές διώξεις. Χρειάζεται τόση νηφαλιότητα, όσος αντίστοιχα είναι και ο κυνισμός με τον οποίο επιβάλλεται, ως μέσο υπέρ των ανέργων, η επιδείνωση της ζωής των εργαζομένων και η κρατική χορηγία της εργασίας τους στο αφεντικό-δουλοκτήτη. Χρειάζεται τόση νηφαλιότητα, όση και η εγκληματική ανοησία που προϋποθέτει το να θεωρείς το τσάκισμα του κατώτατου μισθού μέσο συγκράτησης της ανεργίας, στήριξης των επιχειρήσεων, αύξησης της κατανάλωσης, ώθησης της ανάπτυξης ή ενίσχυσης των εσόδων. Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι ούτε αυτά δεν σκέφτονται. Το θέμα είναι να συνεχιστεί η κοινωνική μηχανική του Μνημονίου, μήπως και σε μισθολογικές συνθήκες Ανατολικής Ευρώπης πειστούν να έρθουν επιτέλους οι επενδυτές. Αλλά με τι θα αγοράζουν τα προϊόντα τους οι εργαζόμενοι των 427 ευρώ; Άδηλον.

Επιμένω: Θέλει πολλή προσπάθεια, και άλλο τόσο αμοραλισμό, για να εξωραϊσει κανείς τη φρίκη, όσο στενό κοινοβουλευτικό κορσέ κι αν της φόρεσε η πλειοψηφία αυτής της Βουλής. Τόσο αμοραλισμό, όσο και το να λες σε έναν άνθρωπο 25 χρονων ότι θα δουλεύει για έναν μισθό ίσο με το επίδομα ανεργίας μέχρι πρότινος. Τόσο αμοραλισμό, όσο και το να αντιμετωπίζεις την ανεργία φτιάχνοντας στρατούς ανθρώπων που αρκούνται στην επιβίωση, και που γι΄ αυτήν θα επιστρατεύσουν λυτούς και δεμένους: Δεν είναι καλύτερο από το τίποτα ένα προγραμματάκι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, έστω και για 400 τόσα ευρώ;

Το μέτρο σύγκρισης γι΄ αυτό που ψήφισε την Κυριακή το βράδυ η Βουλή, το έδωσε με ένα σχόλιο στη σελίδα του στο fb ο Βασίλης Παπαστεργίου: «Το 2008 η απεργία των εργατών γης στη Μανωλάδα είχε ως αποτέλεσμα το μεροκάματο να ανέβει στα 23,50 ευρώ τη μέρα. Τότε μιλάγαμε για "σύγχρονους σκλάβους". Σήμερα η Βουλή ψήφισε το ημερομίσθιο των 19,60 ευρώ». Άλλοι, στο ίδιο μήκος κύματος, συνέκριναν το νέο ημερομίσθιο με τα 15 ευρώ μεροκάματο που προβλέπει ο χρυσαυγίτικος ΟΑΕΔ «μόνο για Έλληνες».

Είναι δυσοίωνο, αλλά δυστυχώς περί αυτού πρόκειται: Από την Κυριακή το βράδυ, τα κόμματα της (αστικής, έστω) δημοκρατίας, απέχουν από τους νεοναζί κατά 4 ευρώ και 60 λεπτά.

                               του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου (από εδώ)

Κι ένα ακόμα ενδιαφέρον κείμενο 
που αξίζει να διαβαστεί από το RedNoteBook εδώ.