Habeas Corpus. Κώστας Σακκάς - της Συντακτικής Επιτροπής των "Ενθεμάτων"

Τρία είναι τα θεμελιώδη, εκ των ων ουκ άνευ, γνωρίσματα ενός κράτους δικαίου όσον αφορά τη δικαιοσύνη. Πρώτον, η ισότητα απέναντι στον νόμο: ο νόμος (τυπικά τουλάχιστον) ισχύει για όλους με τον ίδιο τρόπο: είτε είσαι πλούσιος είτε πένης, βασιλεύς ή στρατιώτης, δεξιός, αριστεροδέξιος ή αναρχικός. Δεύτερον, το τεκμήριο της αθωότητας: το δικαστήριο είναι το μόνο που έχει την εξουσία να δικάσει και να καταδικάσει, πολλώ δε μάλλον να στερήσει την ελευθερία· γι’ αυτό και στην προφυλάκιση (έννοια αφεαυτής επαχθής) μπαίνουν ανώτατα όρια. Τρίτον, η δικαιοσύνη απονέμεται σε εύλογο διάστημα, και όχι σε «τρία τέρμινα», κατά το δοκούν των κρατούντων. Και τα τρία δηλαδή γνωρίσματα που έχουν θριαμβευτικά τσαλαπατηθεί στην υπόθεση του αναρχικού Κώστα Σακκά, κατηγορούμενου για συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς: συμπληρώνει σήμερα τριάντα μήνες και είκοσι εφτά  μέρες προφυλάκισης, πέρα από κάθε συνταγματικό όριο, ενώ προχθές, με προκλητικά παράνομη και αντισυνταγματική απόφαση του Συμβουλίου Εφετών, η κράτησή του παρατάθηκε ένα ακόμα εξάμηνο.Απλά, απλούστατα: η κράτηση οποιουδήποτε έστω και μία μέρα πάνω από το ανώτατο συνταγματικά όριο θα έπρεπε να προξενεί ταραχή και τρόμο στους ιθύνοντες για την καταπάτηση ενός τόσο βασικού δικαιώματος (και δευτερευόντως για τις συνακόλουθες καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο), και ο άνθρωπος θα έπρεπε να ελευθερωθεί πανηγυρικά την μεθεπόμενη, με κάμποσες συγγνώμες, ίσως και καμιά παραίτηση. Όχι μόνο δεν συνέβη τίποτα τέτοιο, αλλά ο Σακκάς αναγκάστηκε να ξεκινήσει απεργία πείνας διεκδικώντας το στοιχειωδέστατο δικαίωμά του.

Θα έπρεπε να ντρέπονται οι πάντες, εκτός ίσως των ακροδεξιών, γι’ αυτό. Να αισχύνονται οι δικαστικοί, να έχουν φρυάξει οι δικηγορικοί σύλλογοι, να έχουν χάσει τον ύπνο τους οι ιθύνοντες σε κυβέρνηση και διευθυντήρια υπουργείων Δικαιοσύνης και Προστασίας του Πολίτη (καθώς, μάλιστα, και ο Γεράσιμος Τσάκαλος, κατηγορούμενος για την ίδια υπόθεση, συμπληρώνει 32 μήνες προφυλάκισης!). Όμως, όχι μόνο δεν έγιναν αυτά, αλλά η ΝΔ βρήκε άλλη μια φτηνή ευκαιρία να υπεραμυνθεί ενός ρόλου θιγμένου πλην πατριώτη, άρα και δικαιολογημένα παρανομούντος, χωροφύλακα (όπως και στην περίπτωση της ΕΡΤ), κατηγορώντας όποιον διαμαρτύρεται –κατά προτίμηση τον ΣΥΡΙΖΑ– ως υπερασπιστή «τρομοκρατών» και (επί λέξει) «κατηγορούμενων για αναρχία»! Η δημαγωγία βέβαια είναι το έλασσον, μπροστά στο μείζον: τη συστηματική και εκ προθέσεως καταπάτηση νόμων και Συντάγματος απέναντι σε οτιδήποτε νοείται ως εμπόδιο, συμπεριλαμβανομένων όλων των δικαιωμάτων (ανθρώπινων, εργασιακών, κοινωνικών κ.ο.κ.). Είναι ολοφάνερο, για άλλη μια φορά, πώς, με αυτή την ακροδεξιά Δεξιά δεν υπάρχει σωτηρία. Ζούμε ήδη τα ζοφερά, ας ετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα.

ΥΓ. Όταν μαθαίναμε στο σχολείο για το habeas corpus, του 12ου αιώνα, νομίζαμε ότι σήμερα πλέον έχει αξία ισοδύναμη με τα Regina rosas amat, Dum spiro spero κ.ο.κ. Χρειάστηκε το έτος 2013, για να ξεσκονίσουμε εκείνα τα λατινικά, αλλάζοντας γνώμη.

             κείμενο της Συντακτικής Επιτροπής των "Ενθεμάτων" (από εδώ)

#5

"Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε από εδώ και πέρα είναι η ανεργία, η οποία έχει φτάσει σε τρομακτικά ποσοστά, κι επομένως προχωράμε άμεσα σε περισσότερες απολύσεις". Όταν ορισμένοι πέρα από την δημόσια ραδιοτηλεόραση, προσπαθούν να καταργήσουν και την κοινή λογική. 

Ο μηδενισμός της ωμότητας - του Γιάννη Σταυρακάκη

  Τρία παραδείγματα έκπτωσης της κυριαρχίας:
λάθη Δ.Ν.Τ., πετρέλαιο θέρμανσης, Ε.Ρ.Τ

 Η Ελλάδα χωρίς δημόσια ραδιοτηλεόραση

Η πρόσφατη απόφαση για το κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ. αποτέλεσε σοκ για πολλούς εξαιτίας του ωμού συμβολισμού της. Ωστόσο, αν και αποτελεί σοβαρή κλιμάκωση μιας πολυετούς επιχείρησης «σοκ και δέους», δεν αποτελεί φυσικά κεραυνό αν αιθρία. Το ξαφνικό και βίαιο μαύρισμα της οθόνης συμπύκνωσε έναν μηδενισμό της κυριαρχίας που χαρακτηρίζει τις ασκούμενες πολιτικές εδώ και αρκετό καιρό, πάντα υπό την αιγίδα της ευρωπαϊκής επιτροπείας.

Ενώ στις απαρχές της κρίσης η επιβολή του μνημονιακού πακέτου φάνηκε να προϋποθέτει την επένδυσή του με κάποιο νόημα ικανό να διεκδικήσει ένα ελάχιστο ηγεμονικής συναίνεσης –έστω και μέσω της ενοχοποίησης, της παθολογικοποίησης, του ηθικισμού και του φόβου–, το τελευταίο διάστημα οι ενδείξεις στοιχειοθετούν το πέρασμα σε μια νέα φάση. Η λήψη των αποφάσεων δεν θεμελιώνεται πια στο όποιο νόημά τους, στη συναίνεση που κερδίζουν –έστω και εκβιαστικά–, αλλά στην ίδια τους την ωμή επιβολή. Δεν δικαιολογεί πια η ασθένεια τη θεραπεία και η ενοχή την τιμωρία. Θεραπεία και τιμωρία αυτονομούνται και πλήττουν με ασυνήθιστη ωμότητα ασθενείς και υγιείς, δικαίους και αδίκους, συχνά χωρίς την ανάγκη οποιασδήποτε πειστικής δικαιολόγησης. Έτσι, όμως, η πολιτική διαχωρίζεται από κάθε νοηματικό περιεχόμενο και η κυριαρχία εκπίπτει σε ωμό καταναγκασμό. Απογυμνωμένα πλέον από κάθε έλλογο έρεισμα, τα μέτρα που ασκούνται δεν εξυπηρετούν παρά την ίδια την εδραίωση ενός μηδενιστικού συστήματος κυριαρχίας διά της ωμότητας που υποβιβάζει τους πολίτες σε υποζύγια.

Παραδείγματα τούτης της έκπτωσης είχαμε αρκετά τον τελευταίο καιρό. Είναι εύκολο να ανακαλέσουμε τουλάχιστον δύο στα οποία –παραδόξως– μοιάζει να συμφωνεί σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Το πρώτο αφορά την ομολογία λαθών από μεριάς του Δ.Ν.Τ. Μπροστά σε μια τόσο εντυπωσιακή ομολογία αποτυχίας και ενάντια σε κάθε λογική, η στάση των ευρωπαϊκών και διεθνών θεσμών παραμένει η ίδια, όπως την είχε εμβληματικά αποτυπώσει στο παρελθόν η Κριστίν Λαγκάρντ: «implementation, implementation, implementation»! Με άλλα λόγια, η επιβολή μιας σειράς μέτρων αυτονομείται από την αποτελεσματικότητά τους και την οποιαδήποτε νομιμοποίησή τους.

Η ίδια μηδενιστική ωμότητα σημαδεύει ένα ακόμη πρόσφατο συμβάν: την αύξηση της φορολογίας στο πετρέλαιο θέρμανσης. Αν και ο χειμώνας που μας πέρασε απέδειξε τα καταστροφικά αποτελέσματα του ανάλγητου αυτού μέτρου (αποστέρηση του μέσου πολίτη από την επαρκή κάλυψη της βασικής ανάγκης για θέρμανση και πραγματική εξαθλίωση των αδυνάτων, κατάρρευση της ζήτησης και μείωση των αντίστοιχων κρατικών εσόδων, επιδείνωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, αποψίλωση των δασών κ.λπ.), κανείς δεν φαίνεται ικανός να το αναιρέσει. Τίποτε, ωστόσο, δεν το νομιμοποιεί πέρα από την ίδια τη μηδενιστική ωμότητά του.

Είναι προφανές ότι ο τύπος εξουσίας που οροθετούν τα μέτρα αυτά δεν στηρίζεται στην ηγεμονία (στην οργάνωση δηλαδή της συναίνεσης), δεν μετέρχεται την πειθώ, δεν βγάζει νόημα. Πρόκειται για μια απογυμνωμένη εξουσία που στηρίζεται στον πόνο και την ωμότητα για να προκαλέσει το πλεόνασμα μιας α-νόητης απόγνωσης στην οποία ποντάρει τη φαταλιστική αποδοχή της. Αν συμβολίζει κάτι μια τέτοια εξουσία είναι έναν ντεσιζιονισμό [αποφασιοκρατία] που δεν είναι απλώς μετα-δημοκρατικός αλλά πρόδηλα αυταρχικός. Γι αυτό, εξάλλου, η κορύφωση της ενάσκησής της με την απόφαση για την Ε.Ρ.Τ. και το μαύρισμα της οθόνης κινητοποίησε τα αντανακλαστικά κάθε δημοκρατικού πολίτη, έγινε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Και όχι μόνο αυτό. Οι πολίτες δεν περιορίστηκαν σε μια απλή αντανακλαστική αντίδραση «για την τιμή των όπλων». Ούτε έπεσαν στην παγίδα της αναπαραγωγής του μηδενισμού της κυριαρχίας. Αντιθέτως, αντέδρασαν με επινοητικότητα, εμπνεόμενοι από τη δημιουργική ορμή της αλληλεγγύης. Όποιος παρακολουθεί τις τελευταίες μέρες το διαδικτυακό πρόγραμμα της Ε.Ρ.Τ. ξέρει σε τι ακριβώς αναφέρομαι: στην απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων χιλιάδων ανθρώπων, δημοσιογράφων και καλλιτεχνών, επιστημόνων και απλών πολιτών, που πραγματώνουν και περιφρουρούν στο σήμερα το όραμα μιας δημόσιας τηλεόρασης ανεξάρτητης και συμμετοχικής, χωρίς ταμπού και δουλείες, με επίγνωση του πολιτισμικού ρόλου και της δημοκρατικής σημασίας της.

Τέλος, η απόφαση για την Ε.Ρ.Τ. κατέδειξε σε μια μουδιασμένη Ευρώπη τις αναπόδραστες συνεπαγωγές του μηδενισμού της ωμότητας, τον οποίο οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί είχαν de facto επικυρώσει ή και επιβάλει. Έτσι, για πρώτη φορά το ελληνικό διακύβευμα καταγράφηκε τόσο καθαρά ως αυτό που όντως είναι, δηλαδή ως ζήτημα δημοκρατίας. Τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη πρόκειται για μια κρίσιμη καμπή που θα κρίνει, σε μεγάλο βαθμό, το (δημοκρατικό ή αυταρχικό) μέλλον μας...

                                                                              του Γιάννη Σταυρακάκη (από εδώ)

ΕΡΤ: η κυβέρνηση δεν τηρεί πια ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα νομιμότητας - της Αθηνάς Αθανασίου

Η Ελλάδα χωρίς δημόσια ραδιοτηλεόραση

Η διακοπή του σήματος της Ε.Ρ.Τ. και η απόλυση των 2.656 εργαζομένων της προκαλεί τρόμο και οργή. Η απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, και μάλιστα με πράξη νομοθετικού περιεχομένου χωρίς κοινοβουλευτική διαβούλευση και έγκριση, είναι πρωτοφανούς αυταρχισμού. Είναι μια οριακή στιγμή στην πορεία κοινωνικής καταστροφής. 

Δείχνει ότι αυτή η κυβέρνηση δεν τηρεί πια ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα νομιμότητας. Έχει περάσει για τα καλά στο «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Έχει δυσανεξία στη δημόσια και δημοκρατική ενημέρωση, στα δημόσια αγαθά, στον πολιτισμό, στην κριτική, στην πολυφωνία, στα αρχεία, στα μουσικά σύνολα, στην ελεύθερη σκέψη και δημιουργία… Μισεί τη δημοκρατία, μάχεται την κοινωνία. Λογοδοτεί μόνο στην εξουσία των ιδιωτικών συμφερόντων. Είναι μια ακραία κυβέρνηση. Από την άποψη αυτή, είναι εντελώς εύγλωττο το γεγονός ότι η μαύρη οθόνη της δημόσιας τηλεόρασης στηρίχτηκε από τη νεοναζιστική ομάδα. Το μαύρο τούς ενώνει.

Καλλιεργώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό μέσω της ρητορικής περί «βολεμένων» δημοσίων υπαλλήλων και «παρασιτικού δημοσίου τομέα», και αποκρύπτοντας τις πραγματικές ευθύνες (τους) για τις όποιες στρεβλώσεις στη λειτουργία της Ε.Ρ.Τ., αυτοί οι σημαιοφόροι της διαφθοράς και της πελατειακότητας υπηρετούν πιστά το νεοφιλελεύθερο και νεο-συντηρητικό πρόταγμα των ιδιωτικών συμφερόντων, της απεμπόλησης δικαιωμάτων, του κοινωνικού δαρβινισμού και εκφασισμού.

Αναρωτιέται κανείς: Για πόσο ακόμη θα μπορούν να εκφωνούνται στερεότυπες προσχηματικές και αυτο-αθωωτικές δηλώσεις του τύπου «Η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί, αλλά…»;

Όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δηλώνει, με ψυχρό και ακροδεξιό απολυταρχισμό ότι «η Ε.Ρ.Τ. θα διακοπεί τα μεσάνυχτα», εμείς, ο λαός, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Η μάχη για την Ε.Ρ.Τ. είναι μια κρίσιμη μάχη για τη δημοκρατία, την κοινωνία και τον πολιτισμό.

                                                                          της Αθηνάς Αθανασίου (από εδώ)

Ως εδώ