Χθες έπεσα τυχαία πάνω στον Γιώργη. Ο Γιώργης είναι παλιός φίλος, καρατερίστας ηθοποιός με εξειδίκευση σε ρόλους κατεστραμμένων ανθρώπων. Δυσκολεύεται κι αυτός, όπως όλοι μας, αλλά ως ηθοποιός έχει, όπως λέει, ισχυρά αντισώματα, καθώς στον κλάδο του "πάντοτε κρίση είχαμε". Αφού είπαμε τα νέα μας, η συζήτηση προφανώς πέρασε στην κρίση, στα μέτρα που δεν αποδίδουν, σε όλο αυτό που μας συμβαίνει. Κι ο Γιώργης με την απλότητα της σοφίας που τον διακρίνει, καθώς και με τη σοφία της απλότητας, που επίσης τον διακρίνει, μου είπε κάτι που με άφησε άφωνο και θα ήθελα να το μεταφέρω ατόφιο εδώ πέρα. Μου είπε:
"Ρε Βασίλη, δεν καταλαβαίνω. Καθόμαστε και χολοσκάμε, βγαίνει το πρόγραμμα, δεν βγαίνει, θα περάσουν τα μέτρα, δεν θα περάσουν, ύφεση, κι άλλη ύφεση, και δώστου ύφεση, λιτότητα, κόψε μισθούς, κόψε συντάξεις, απολύσεις, ανεργία, έγκλημα, διαφθορά, νεοναζί, στενοχωριούνται κι οι παρουσιαστές στα κανάλια. Γιατί, ρε παιδί μου, αντί να καθόμαστε και να αναλώνουμε τις ζωές μας και να μιζεριάζουμε και να στενοχωριούνται κι οι παρουσιαστές στα κανάλια δεν διαλύουμε τον καπιταλισμό να φτιάξουμε κάτι άλλο; Αφού δεν λειτουργεί ο γαμημένος..."
Άφωνος εγώ. Για λίγο. Όσο το σκεφτόμουν. Ώσπου έπαψα να είμαι άφωνος και ελάλησα: "Μωρέ, δίκιο έχεις. Γιώργη, μαζί σου!".