Οπωσδήποτε ο 20ός αιώνας μπορεί να ιδωθεί σαν ένας συνεχής αγώνας
ενάντια στα ταμπού - κάτι που συνδέθηκε, στη δίνη των επαναστατικών
στιγμών της Ιστορίας, με την καλπάζουσα εισβολή του απομυθοποιητικού
πνεύματος της δημοκρατίας στο έδαφος των θεσμών και της ηθικής τους.
Ανατροπές, αποκαθηλώσεις, αποεξιδανικεύσεις, αμφισβητήσεις και επιθέσεις
κατά των παραδοσιακών αξιών, όλ' αυτά χαιρετίστηκαν σαν θρίαμβοι της
ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ωστόσο, εκ των υστέρων, ο ορίζοντας έμοιαζε να περικλείει το
χάος - μαζί με τις απαγορεύσεις είχαμε καταργήσει και τα περιεχόμενά
τους, έτσι που τώρα ήταν αδύνατον να τα απολαύσουμε, μολονότι τάχα μας
το επέτρεπαν. Θα νόμιζε κανείς ότι το ίδιο το Σύστημα είχε παραλάβει τη
σκυτάλη των επαναστατικών κινημάτων για να αποτελειώσει ό,τι απέμεινε.
Ξαφνικά, το ΝΑΤΟ ή ο ΟΗΕ, ως εκτελεστικός βραχίονας των ΗΠΑ, δεν
θα μεταμορφώνονταν υπό την πίεση της παγκόσμιας Αριστεράς, αλλά επειδή η
Μαντλίν Ολμπράιτ θα δήλωνε ότι οι κανόνες του παιγνιδιού είχαν
επαναπροσδιοριστεί και ας το παίρναμε απόφαση - υπονοούμενο: θα
βομβαρδίζουμε όποιον και όποτε θέλουμε. Σκεφτείτε το απαραβίαστον της
κεντρικής εξουσίας: δεν θα κατέρρεε υπό το βάρος της κριτικής, αλλ'
απλώς όταν ο Κλίντον πιάστηκε με τα παντελόνια κατεβασμένα. Φυσικά η
εξουσία παρέμεινε, αλλά δεν συνιστούσε πια ταμπού: πρωθυπουργοί και
πρόεδροι άρχισαν έκτοτε να προσέρχονται στα δικαστήρια απανταχού της
Δύσης. Αυτό επίσης χειροκροτήθηκε σαν επίτευγμα της νομιμότητας·
μπορούμε εντούτοις να το δούμε κάλλιστα σαν πρόβα τζενεράλε ενός κόσμου
όπου τα πάντα ήταν πιθανά.
Σκεφτείτε ακόμη τα μεγάλα ταμπού των σοσιαλιστικών κατακτήσεων,
όπως το κοινωνικό κράτος. Αξιωματούχοι της Ευρωζώνης, Γερμανοί ή άλλοι,
έδιναν τώρα τα ρέστα τους για την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος όπου
τίποτα δεν θα αποτελούσε ταμπού, ούτε η αντισυνταγματικότητα των
καινούργιων νόμων ούτε οι τραπεζικές καταθέσεις ούτε οι περιουσίες των
ασφαλιστικών ταμείων ούτε βεβαίως οι αποφάσεις των δικαστηρίων, όπως
φάνηκε στην περίπτωση Στουρνάρα. Επιτρέπονταν πλέον το οτιδήποτε·
ζούσαμε ήδη σ' ένα σύμπαν ολοκληρωτικής απροσδιοριστίας.
Τέλος, σκεφτείτε το πλεονέκτημα της ιδιοκτησίας ακινήτων, που
συρρικνωνόταν δραματικά μέσω της υψηλής φορολόγησης, με συνέπεια ένα
βαθύ ρήγμα στη συνοχή του κοινωνικού ιστού ο οποίος προστάτευε την
κλασική οικογένεια. Κατά τη γνώμη μου, εκείνο που βρίσκεται στο
στόχαστρο είναι ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ως τέτοιοι. Ηταν τόσοι εκείνοι που
κατεδαφίστηκαν εν μιά νυκτί υπέρ του λαού μέσα στην ευφορία της φούσκας,
ώστε οι υπόλοιποι κουρεύονται σήμερα ατιμωρητί, με την κοινή γνώμη να
παρακολουθεί άναυδη.
ένα κείμενο του Ευγένιου Αρανίτση (από εδώ)
Ο πίνακας ζωγραφικής είναι του Jackson Pollock ( One: Number 31, 1950 )