Αγαπητέ μου κύριε Ευγενίδη σας ευχαριστώ θερμά που δεχτήκατε να…
Παρακαλώ να λείπουν αυτά τα «αγαπητέ μου». Δεν γνωριζόμαστε δα και τόσο καλά.
Όπως θέλετε. Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκε ένας ολόκληρος χρόνος απ’ όταν ανεβάσατε σε τούτο εδώ το blog την πρώτη σας ποιητική συλλογή «ασκήσεις φυσικής αναπνοής». Κι όμως τίποτε δεν ακούστηκε σχετικά, ούτε έπαινος, ούτε γιουχάρισμα, ούτε βαρελότα και ποδοβολητά. Πως το σχολιάζετε;
Η αλήθεια είναι πως φρόντισα να ενημερώσω λιγότερους από τρεις ανθρώπους για την διαδικτυακή ύπαρξη της συλλογής. Ούτε καν τη μητέρα μου. Δεν με ρώτησε και κανένας. Επομένως θεωρώ πως όλα εξηγούνται εύκολα.
Γιατί αυτό;
Δεν διαθέτω τεκμηριωμένη απάντηση. Πιθανώς επειδή ένιωθα κατά βάθος πως δεν αξίζει τον κόπο να ενοχλήσω τους ανθρώπους για τούτα τα ποιηματάκια.
Πολύ ταπεινός μου προκύψατε.
Όχι, καθόλου. Τα ποιηματάκια αυτά είναι πλέον στη διάθεση του καθένα. Τώρα αν αυτό πρακτικά μεταφράζεται «στη διάθεση του κανένα» είναι ένα άλλο ζήτημα, για το οποίο δεν έχω καμία πρόθεση να κάνω κάτι. Δυστυχώς αγνοώ τελείως τη τέχνη του marketing και των δημοσίων σχέσεων.
Ωραία, κατάλαβα. Η γνωστή ιστορία με το «μπουκάλι στο πέλαγος». Μάλιστα, μάλιστα… Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να μας πείτε για τη συλλογή;
Αν έχετε τη διάθεση να ακούσετε, ναι. Τα 23 ποιήματα που απαρτίζουν τη συλλογή είναι επιλεγμένα από έναν αρκετά μεγαλύτερο αριθμό ποιημάτων. Προσπάθησα να είμαι αυστηρός. Ακόμη κι έτσι ίσως τώρα να αφαιρούσα ορισμένα. Επίσης είναι τοποθετημένα στο μέτρο του δυνατού σε χρονολογική σειρά. Και τέλος αποτελούν όλα γεννήματα ανάγκης. Θέλω να πω ότι δεν προέκυψαν επειδή δεν είχα τίποτε καλύτερο να κάνω, αλλά επειδή δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Εξ ου και ο τίτλος της συλλογής.
Γραμμένα την δεκαετία 2001-2010, αναφέρετε.
Ναι.
Μια δύσκολη δεκαετία;
Για εμένα προσωπικά, ναι, αφάνταστα. Η σύγκρουση ανάμεσα σε όσα επιθυμούσα και ονειρευόμουν και σε όσα έβλεπα γύρω μου υπήρξε σφοδρότατη και, θα έλεγα, σχεδόν συντριπτική. Ειδικά εκεί γύρω στο 2004.
Ω, μα ήταν μια υπέροχη χρονιά εκείνη.
Τι να σας πω…
Όλη η Ελλάδα χοροπηδούσε μεθυσμένη από υπερβολική ευτυχία.
Φαίνεται πως το πάρτυ τέλειωσε απότομα και τώρα βιώνουμε ένα παρατεταμένο hangover.
Χρησιμοποιείτε α’ πληθυντικό πρόσωπο; Μου φαίνεται αδιανόητο. Ήξερα ότι ήσαστε προγραμματικά απέναντι σε όλους και σε όλα.
Θα ήταν βολικό για εμένα να βγω τώρα και να πω «εγώ σας τα ‘λεγα» κτλ. Κάπως εύκολο. Και μικρόψυχο. Δεν σκοπεύω να το κάνω. Οφείλω να συνταχθώ με όσους επιμένουν να σκέφτονται -πρωτίστως αυτό-, να αγωνίζονται, να δημιουργούν και ν’ αγαπάνε.
Περίεργα μας τα λέτε.
Αυτό που συμβαίνει είναι μια καταστροφή, αναντίρρητα. Όχι βεβαίως μια φυσική καταστροφή. Η Ελλάδα είναι μόνο η αρχή, είναι ξεκάθαρο πια. Πρόκειται για κάτι πολύ στοχευμένο, με πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα από πίσω. «Κρίση χρέους» και αηδίες. Πρόκειται για μια ανελέητη επίθεση του καπιταλισμού εις βάρος των πολλών, του κοινωνικού κράτους, των κοινωνικών κατακτήσεων. Εις βάρος της Δημοκρατίας εν τέλει, την οποία πρέπει με κάθε τρόπο να υπερασπιστούμε. Πιστεύω μάλιστα ότι πρέπει να ριζοσπαστικοποιήσουμε την έννοια της Δημοκρατίας και να καταδείξουμε τη βαθύτατη συγγένεια της πολιτικής και ιδεολογίας της κυρίαρχης ελίτ με τον εκφασισμό της κοινωνίας. Πρέπει μάλιστα να οδηγήσουμε τα πράγματα σε μια σύγκρουση μεταξύ Δημοκρατίας και καπιταλισμού, δηλαδή αυτά τα δύο να φτάσουν να γίνουν ασύμβατα μεταξύ τους.
Μη μου πείτε ότι παραμένετε αντικαπιταλιστής;
Ο καπιταλισμός είναι ένα διεστραμμένο και ανήθικο οικονομικό σύστημα που πλέον θέλει να παρεμβαίνει ύπουλα σε κάθε σφαίρα της ζωής των ανθρώπων και το οποίο ενισχύει ό,τι χειρότερο έχουμε μέσα μας. Φυσικά και παραμένω αντικαπιταλιστής. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι δεν αναμένω πλέον καμία Επανάσταση.
Αλλά…;
Σιωπή
Αλλά, κύριε Ευγενίδη;
Μια αλλαγή του βλέμματος, μια σταδιακή αλλαγή παραδείγματος. Μακριά από τις ψευδαισθήσεις του παρελθόντος, πόσο μάλλον τις εξιδανικεύσεις του παρελθόντος. Μια νέα ευαισθησία ίσως, όπως συνήθιζα να λέω μικρός, που θα αρδεύεται απ’ ό,τι γόνιμο προηγήθηκε.
Με συγχωρείτε, αλλά λέτε αρλούμπες. Με τους φασίστες να διαχέουν πλέον καθημερινά στο κοινωνικό σώμα τις πιο ακραίες, αντιδραστικές, μισαλλόδοξες ιδέες, τις οποίες δε διστάζουν να προπαγανδίσουν και με πράξεις. Εν μέσω ενός καταιγισμού χυδαιότητας, απανθρωπιάς, ηλιθιότητας εσείς μας μιλάτε για «νέες ευαισθησίες»; Είστε με τα καλά σας; Και βλέπετε τι απήχηση έχουν εκείνοι…
Πρέπει να τους σταματήσουμε, εννοείται. Αλλά να ξέρετε ότι όλοι αυτοί βιάζουν πρωτίστως τις δικές τους ψυχές.
Καλημερούδια! Τώρα μας γινήκατε και χριστιανός; Τι άλλο θα ακούσουμε πια;
Πρέπει να μάθουμε να μοιραζόμαστε. Τότε δεν θα έχουμε κανένα λόγο να φοβόμαστε τη φτώχεια. Αντιθέτως, θα την αγαπήσουμε, θα είναι η δικιά μας φτώχεια. H αληθινή μας κατάσταση. Ο πλούτος θα φτάσει να μας αηδιάζει. Ένα πιάτο φαγητό θα είναι για μας πανδαισία, μια καινούρια ακουστική κιθάρα θαύμα από τα λίγα. Κι έπειτα δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα καθίκι να μας παραμυθιάσει πάλι και να μας στερήσει τη φτώχεια μας.
Είστε κρετίνος. Αυτά που λέτε είναι αδιανόητα.
Να έχουμε τέλεια δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία και συγκοινωνία, ναι, οπωσδήποτε. Ένα δίκαιο κοινωνικό κράτος, όπου δεν θα παρεμβαίνουν τα κόμματα. Πραγματική δικαιοσύνη. Δημοκρατική αστυνομία. Θέλετε κι οικολογική συνείδηση; Σύμφωνοι. Αλλά εμείς δεν χρειαζόμαστε όλα αυτά τα πράγματα, ξέρετε, τηλεοράσεις, λαπ-τοπ, αποχυμωτές... Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Να κρατήσουμε μόνο ό,τι χρειαζόμαστε πραγματικά.
Μην τα πείτε παραέξω αυτά. Θα σας πάρουν με τις πέτρες. Θα σας κοροϊδεύουν τα παιδιά.
Να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μας εκμεταλλεύεται και φυσικά να μην εκμεταλλευόμαστε ούτε εμείς κανέναν. Βασικός κανόνας. Να έχουμε όλοι δουλειά. Να αγαπάμε και να είμαστε περήφανοι για τη δουλειά μας, είτε είμαστε γιατροί, είτε οδοκαθαριστές, είτε ονειροπόλοι. Ο πιο πλούσιος να μην έχει ούτε τα διπλάσια από τον πιο φτωχό.
Πάει, αποτρελάθηκε…
Α, θυμήθηκα τώρα κι ένα ποίημα του Γιώργου Μακρή που πολύ μου αρέσει. Θα το ανεβάσω κάποια στιγμή. Ναι. Να καταργηθούν οι ηγέτες, οι ινστρούχτορες, οι κλειστές λέσχες, τα προνόμια των ελαχίστων. Κι επιτέλους, επιτέλους, το παλιό μεγάλο όνειρο να γίνει πραγματικότητα: να αλλάξουμε την τέχνη, τον άνθρωπο, τη ζωή.
Πάω να φέρω έναν ψυχίατρο. Παρακαλώ, κύριε Ευγενίδη, παραμείνετε εδώ. Επιστρέφω αμέσως.
Να χορεύουμε, να χορεύουμε όλη την ώρα… Να είμαστε διαρκώς μεθυσμένοι, που έλεγε κι ο…
Επιτέλους. Έφυγε ο βλάκας.
Επιτέλους. Έφυγε ο βλάκας.