Τελικά η μεγάλη καταστροφή δεν ήλθε. Ο κόσμος μας συνεχίζει να υπάρχει, φιλοξενώντας και την τρέλα όλων εκείνων που στοιχηματίζουν στη θεαματική κατάρρευσή του. Οι πιστοί της συντέλειας θα συνεχίσουν ασφαλώς να ψάχνουν κάθε λογής σημάδια για μια άλλη ημερομηνία-μηδέν, αδιαφορώντας για τις εξηγήσεις των επιστημόνων και τη θυμηδία που προκαλούν στους περισσότερους οι προφητείες της «Αποκάλυψης».
Ας έλθουμε όμως στη δική μας μικρή κλίμακα όπου καλούμαστε να σκεφτούμε όχι κάποια ουρανόπεμπτη συντέλεια, αλλά τις καταστροφές που είναι στο χέρι μας να τις αποτρέψουμε. Υποθέτω ότι αυτό που αποκαλούμε ακόμα πολιτική αποκτά νόημα στην αναμέτρηση με τα μικρά ή μεγαλύτερα κοινωνικά δεινά. Το βασικό της θέμα είναι η δικαιοσύνη, οι κανόνες, οι πρακτικές και τα εγχειρήματα που μπορεί να κάνουν αυτή την κοινωνία λιγότερο ταξική και σκληρή. Γι' αυτό και η πολιτική δεν μπορεί να επιζήσει για πολύ ως τεχνική απόκρυψης των πραγματικών δεινών. Και πολιτική δεν μπορεί πλέον να υπάρξει γραπωμένη από τον μύθο της επαναστατικής «συντέλειας» του καπιταλισμού, συντριβή η οποία υποτίθεται ότι θα δώσει οριστική λύση σε όλα μας τα προβλήματα.
Μια δημιουργική Αριστερά καλείται από τις καταστάσεις να δείξει έναν διαφορετικό δρόμο, πέρα από τη μυθολογία της «οριστικής λύσης» και τα τεχνητά νέφη αισιοδοξίας στα οποία καταφεύγουν οι κυβερνητικοί και οι σύμμαχοί τους. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι, στην καρδιά της κρίσης, η επινόηση μιας ξεχωριστής ταυτότητας δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Και οι λόγοι είναι πολλοί: τα εξαιρετικά επείγοντα εμποδίζουν τους όποιους σχεδιασμούς, ενώ η αβεβαιότητα των εθνικών και διεθνών συσχετισμών υπονομεύει τις φιλόδοξες στοχεύσεις. Κάθε σχολείο χιλιομπαλωμένο, κάθε δημόσια υπηρεσία υπό διάλυση, κάθε ετοιμόρροπη δομή πρόνοιας υποβάλλουν τα δικά τους πρακτικά και αμείλικτα ερωτήματα στην πολιτική. Όχι μόνο στη δεξιά, αλλά και στην αριστερή πολιτική. Με τέτοιες ωστόσο «βλάβες» στον ιστό του καθημερινού βίου θα έχουμε να πορευτούμε τα επόμενα χρόνια. Χωρίς τη θαλπωρή του ψευδοαναπτυξιακού παραδείγματος των χρόνων προ της κρίσης. Με νεκρωμένο το προηγούμενο «συμβόλαιο» κράτους-κοινωνίας και απέναντι στη σημερινή λογική των νεοφιλελεύθερων κατεδαφίσεων που αδιαφορούν για κάθε είδους συμβόλαιο. Ανάμεσα στην αναξιοπιστία του παλιού και σε έναν «μεταρρυθμισμό» ο οποίος οργανώνει μέσα από τη χρήση ευφημισμών μια αντιδημοκρατική νέα Μεταπολίτευση.
Έτσι, η αντιμετώπιση των υλικών δυσχερειών και η ανασυγκρότηση σε αξίες και πολιτισμικά πρότυπα συνιστούν τις δυο πλευρές της ίδιας δύσκολης και αναγκαίας επιλογής. Δυο πλευρές που εννοείται ότι γεννούν αντιφάσεις και συγκρούσεις προτεραιοτήτων.
Πώς να συνθέσεις μέσα στο χάος; Αυτό είναι εν τέλει το μεγάλο ερώτημα των ερχόμενων μηνών και χρόνων. Και μάλλον είμαστε ακόμα, ατομικά και συλλογικά, απροετοίμαστοι να το αντιμετωπίσουμε.
ένα κείμενο του Νικόλα Σεβαστάκη (από εδώ)